این متن رو یه بانوی خوبی تو وبلاگش نوشته بود فکر کردم خوندنش خالی از لطف نباشه
بخونید
این مردهای غمگین نازنین !
یک وقت هایی فکر میکنم مرد بودن چقدر می تواند غمگین باشد. هیچ کس از دنیای مردانه نمی گوید. هیچ کس از حقوق مردان دفاع نمیکند. هیچ انجمنی با پسوند «... مردان» خاص نمیشود. مرد ها نمادی مثل رنگ صورتی ندارند. این روزها همه یک بلند گو دست گرفته اند و از حقوق و دردها و دنیای زنان می گویند. در حالی که حق و درد و دنیای هر زنی یکی از همین مردها است. یکی از همین مردهایی که دوستمان دارند. وقتی میخواهند حرف خاصی بزنند هول می شوند. حتی همان مرد هایی که دوستمان داشتند ولی رفتند...
یکی از همین مرد های همیشه خسته. از همین هایی که از 18 سالگی دویدن را شروع میکنند. و مدام باید عقب باشند. مدام باید حرص رسیدن به چیزی را بخورند. سربازی، کار، در آمد، تحصیل... همه از مرد ها همه توقعی دارند. باید تحصیل کرده باشند. پولدار، خوشتیپ، قد بلند، خوش اخلاق، قوی... و خدا نکند یکی از اینها نباشند...

تولد 25 سالگی

امروز در کمال ناباوری 25امین سالگرد تولدمو تو تنهایی خودم جشن گرفتم. خیلی سرد و سنگینه که روز تولدت مثه همه روزا باشه...عادی یکنواخت...فقط تعداد تماس و اس ام اسایی که تو اون روز به سمتت میاد چند  تا بیشتر از روزای قبل باشه. مثه همیشه اولین نفری که تولدمو یادش بود و بهم تبریک گفت مامانم بود و خواهری کوچیکمو و آقای پدر به تبعشون که امروز باز هم باهام تماس گرفتند. همکارام برام یه جشن کوچولو گرفتن و عکس انداختیم. می خندیدم سعی می کردم خودمو شاد نشون بدم تو روز تولدم اما تو دلم طوفان بود تو گلوم بغض!!! از غروبای جمعه هم دلگیرتره امروز. تنهااااااام

+ خانواده نوشت: دوستتون دارم بهترینای من

+ همکار نوشت: امسال با شما تولدم زیبا شد مرسی از خوبیاتون...عمر آشناییمون خیلی کمه اما عمقش از خیلی رابطه ها بیشتره. دوستتون دارم: مرضیه، عاطفه و حنانه عزیزم، مریم...

+ خدا نوشت: نمیدونم چی بگم اصن با جه رویی بگم...هر روز تو فکرتم به یادتم می خوام یک قدم بلند بردارم سمتت اما انگار انقدر دور شدم تنبلیم میاد یا امیدی به بازگشت ندارم خودت دستمو بگیر منو بکش تو آغوشت که دلم برا بوی خدا تنگ شده.