سنگین تر از کوه

این روزها دیگر دستانت خوشبو نیست 

                                                       مهربان نیست  

 چشمانم برای دیدن دستانت زاری نمیکند 

 دستانم برای فشردنشان بی تابی نمیکند  

روزهایی دورتر دستهایت تجلی عشق بود برایم 

                                                                         مهر بود 

                                                                             گرما بود  

                                                                                زمخت بود اما لطیف 

                                                                                   دستانم در آن بزرگی دستانت گم بود  

                                                                                       در مهر دستانت گم تر  

این روزها اما, 

دستهایت را نمی خواهم 

                            سرمایش, 

                                     قدرتش,

                                          زبریش 

                                               آزارم میدهد 

چشمهایم را می بندم... 

شاید که دور شوند آن لحظه های درد... 

                                          ـ رقص دستانت به روی صورتم ـ 

قدرت مردانه ی دستهایت به پیروزی رسید بر روی صورت بی دفاعم 

                                            - چه شکوه پوچی-  

هنوز که به دستهایت می اندیشم 

                                   بی اختیار, 

دستانم صورتم را لمس می کند 

                                نه, نوازش می دهد!  

سیل اشکهایم رد خشونت را از صورتم پاک میکند... 

                                                             دستانت تجلی درد است امروز 

                                                             دستانت را باز پس کش... 

                                                                                                           بهار خانم 

                                                                                                           25 آذر ماه